ای دوکوهه کو برادرهای من/ تصاویر

شهید گمنام- از اتوبوس پیاده می شویم. شب است. سر را که بلند می کنیم، اقامتگاه ها و ساختمان های همیشه استوار دوکوهه و حسینیه شهید همت روبرویمان است... اولین محل اسقرار رزمنده ها در سال های غریب جنگ و اولین محل استقرار زائرانی که آمده اند تا پس از سی سال صدای صبحگاه های دوکوهه و مناجات های سحرش را به گوش جان بشنوند.

 شب های ساکت و پر از ناگفته های دوکوهه  تنها نقش یک محل اسکان  و استراحت را بازی نمی کند! ... دوکوهه هنوز هم محل بازسازی روحی و در اصل خودسازی ست برای رفتن... رفتن تا ... اتاق های بعضی ساختمان ها هنوز هم دستخط های رزمنده های جوان ان روزها را بر صفحه خود حفظ کرده و تو را با خود به روزهای شلوغی دوکوهه می برد... روزهایی که رزمندگان دائم در این ساختمان ها برای استراحت و تجدید قوا در حال رفت و آمد بودند و به قول راویان دفاع مقدس، با قطار که از خط برمی گشتند، به آن قطار که رزمنده ها را آورده بود می گفتند دلاور ... و وقتی تعدادی رزمنده تازه نفس و آماده می برد، به آن می گفتند دلبر!... این دسته دسته آدم نبود که هر روز از دوکوهه به خطوط جبهه ها اعزام می شد. این فوج فوج دل بود سوار بر ارابه عشق سیدالشهداء به سوی شهادت می شتافتند و دوکوهه قدمگاه این عارفان کم سن و سال بود!

و حسینیه شهید همت فرمانده عاشق و بی ادعای خیبر که پس از شهادت حاج محمدابراهیم همت و بنام او در دل دوکوهه ساخته شد هنوز هم پابرجاست و مأمن عاشقان وهنوزهم صدای مناجات و ذکر و دعا در گوشه گوشه آن می پیچد فقط این بار به قولی از زبان نسل سومی ها ... هنوز هم حسینیه شهید همت با همان حرارت و شور و حال رزمندگان، برای نماز جماعت مملو از جمعیت می شود و چه نمازشب های طولانی و پرنجوایی بر روی آن خوانده می شود.

در کنار حسینیه شهید همت چند شهید گمنام دفن شده اند که زائران عاشقانه با آنها نجوا می کنند و راز دل با ایشان می گویند.

... فصل دوم: کوله بار می بندیم و لباس گرم می پوشیم. دشتی به وسعت دریا و به زیبایی روزهای بهار روبروست. هوای دشت سرد است و تاریک. در پشت حسینیه شهید همت دو تا صف می شویم. یک نفر با چراغ قوه شروع به حرکت می کند و ما هم از پی او. دشت بیرحمانه تاریک است و سرد! سکوتی غریب و پر نجوا برقرار است. تنها صدای قدم هایمان است که سکوت را بر هم می زند و ما به یاد رزمندگانی گردان تخریب می اندازد ... آنها که نشانشان اخلاص کامل بود و برای این گردان انتخاب می شدند. آنها که صدای خدا خدا گفتن هایشان، در هر قدممان می پیچید. ستاره ها راه را تا محل استقرار گردان دریادل تخریب برایمان روشن می کردند و دل ما از این میهمانی و اجتماع ستاره ها در آسمان و زمین پرنور!

... وقتی فکر می کنی که این خاک ها که بر آن قدم می گذاری قدمگاه چه انسان های فرشته سیرتی بوده است دلت می لرزد و دیگر سرما تو را نمی لرزاند... وقتی می اندیشی که این دشت نجواهای آسمانی چه کسانی را شنیده است، به تک به تک ذره های خاکش حسادت می کنی!...

وارد ساختمان بازسازی نشده گردان تخریب می شویم. اینجا لامپی روشن نیست و روشنایی نور تنها از فانوس هایی ست که بر لب پنجره های بدون شیشه ساختمان قرار گرفته است. صدای مداحی فضا را پر کرده و تو را در خود فرو می برد این تاریکی و مداحی و ...و درمی یابی که بچه های گردان تخریب در اینجا چگونه دل را قرص و محکم می کردند و خود را برای روی مین رفتن گاهی آماده

... پشت حسینیه گردان تخریب که می روی، فانوس هایی را روی زمین چیده اند بالای قبرهایی که رزمندگان در دل زمین می کندند ... قبوری که جایگاه پرواز آنها بود و جهشی برای اوج گرفتنشان... در راه برگشت به دوکوهه تنها یک چیز با خود می گویی که آنها که اینجا روزگار گذراندند، افلاکی بودند و هرکس قدم بر این خاک بگذارد افلاکی می شود ... و در دل خوشحال می شوی که شاید تو هم افلاکی شده ای!...

 ... با سر زدن سحر وقتی از ساختمان های دوکوهه بیرون بیایی، برخی را می بینی که بر روی سنگ ها  وخاک ها محوطه دوکوهه نشسته اند و مناجات می کنند... انگار در دوکوهه خواب را حرام است که از رزمندگان گرفته تا الان، همه بیداری و مناجات در دوکوهه را به خواب ترجیح می دهند.

... هوا بس لطیف است و خنک در این روهای آخر اسفند... وقتی نورآفتاب از پشت بلوک های دوکوهه بیرون می زند و خورشیر سر بر می آورد، دلت بی حساب بهانه بهار را می گیرد و هوایی می شود!

گزارش و عکس از شهید گمنام